Ο καθρέφτης μας για χρόνια πολλά.
Τότε που ακόμα δεν κρύβαμε το μικρό μας τίποτα σε γυαλιστερό περιτύλιγμα.
Τότε που οι άνθρωποι πάλευαν να αγαπήσουν αυτό που ήταν πραγματικά, την αληθινή τους εικόνα κι όχι αυτήν που φαντασιωνόντουσαν...
Θλιμμένη μέρα σήμερα και άρρωστη λιακάδα.
Ένα λευκό πουλί τραβάει για τη Μεγάλη Θάλασσα...
Όλη Ελλάδα όρθια χειροκροτάει...
Τον βλέπω να κοιτάζει πίσω τελευταία φορά. Να ξύνει το φαλακρό του κεφάλι μ' αυτό το βλέμμα που δεν καταλαβαίνει κι όμως ξέρει...
Ξέρει καλά πως αυτό είναι, δεν έχει άλλο, μ' αυτό θα ζήσουμε και μ' αυτό θα πεθάνουμε.
Μ' αυτό θα κλάψουμε και μ' αυτό θα γελάσουμε μέχρι δακρύων.
Αυτό θα αγαπήσουμε...
Φεύγει, περνάει...
Όλη η Ελλάδα όρθια, χειροκροτάει τον ''Kαλό της 'Aνθρωπο''...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου