0 Η Ριχαρδιανή οικονομική σχολή και ο ΣΥΡΙΖΑ

 Μέχρι στην Βουλή έφθασε το θέμα των ημερών, η σύλληψη του «βασιλιά» των ενεχυροδανειστηρίων Ριχάρδου. Όπως δήλωσε και ο πρωθυπουργός, «συλλάβαμε τον Ριχάρδο, που ρήμαξε τον κόσμο στα χρόνια της κρίσης». Ομολογουμένως έξυπνη επικοινωνιακή πολιτική, που έχει σαν στόχο να ρίξει την κρίση σε ορισμένα λαμόγια, και να αναγορεύσει την κυβέρνηση στο ρόλο του «απελευθερωτή».


Καλώς συνελήφθη και μάλιστα καθυστερημένα, αλλά κατά βάθος η «ριχαρδιανή» οικονομική σχολή βασιλεύει και χωρίς τον «βασιλιά» της. 







Πρώτον, ο Ριχάρδος δεν συνελήφθη γιατί ρήμαξε την Ελλάδα, αλλά για λαθρεμπόριο χρυσού, φοροδιαφυγή και ενδεχόμενη αποδοχή κλοπιμαίων από συμμορία. Τα ενεχυροδανειστήρια είναι πολλαπλάσια από τα 88 του Ριχάρδου και συνεχίζουν την δράση τους. Μια αριστερή κυβέρνηση θα έκλεινε τα ενεχυροδανειστήρια ή τέλος πάντων θα έκανε νομοθετική παρέμβαση για να κάνει ασύμφορη την λειτουργία τους.

Δεύτερον, ακόμη και αν μια κυβέρνηση δεν θέλει να προβεί σε νομοθετική απαγόρευση των ιδιωτικών ενεχυροδανειστηρίων ή να τους κάνει την λειτουργία ασύμφορη, θα μπορούσε να προάγει παραπλήσιους κρατικούς θεσμούς ώστε να διευκολύνει τον κόσμο που ζορίζεται στην κρίση. Μάλιστα υπάρχει ένας τέτοιος θεσμός και είναι το Ταμείο Παρακαταθηκών κ Δανείων.

Τι έκανε όμως η κυβέρνηση;

Λοιπόν η κυβέρνηση όχι μόνο επεξέτεινε το ρόλο του Ταμείου, αλλά προσπαθεί να το μετατρέψει σε Τράπεζα. Επιπλέον δε, φρόντισε και 50.000 δάνεια με στεγαστικά Δημοσίων Υπαλλήλων, να τα τιτλοποιήσει και να τα διαθέσει σε funds του Εξωτερικού!

Τρίτο θέμα είναι η νομιμοποίηση της «ριχαρδιανής σχολής» σε επίπεδο χώρας.

Τα ενεχυροδανειστήρια ως γνωστό παίρνουν τα κοσμήματα και τα κινητά περιουσιακά στοιχεία του στριμωγμένου οικονομικά, είτε σαν υποθήκη με τσουχτερό επιτόκιο είτε εκποιώντας τα μισοτιμής.

Η δημιουργία του Υπερταμείου όπου υποθηκεύτηκε όλη η περιουσία του Δημοσίου, και η οποία θα εκποιηθεί «μισοτιμής» δεν είναι τίποτα άλλο από την μετατροπή της κυβέρνησης σε «κρατικό Ριχάρδο».

Τέλος, επειδή συμμεριζόμαστε απόλυτα την κοινωνική ευαισθησία του πρωθυπουργού ενάντια σε αυτούς που «ρήμαξαν τον κοσμάκη», δεν έχουμε παρά να χαιρετίσουμε την μεταφορά των 2 μέγα – καζίνο μέσα στον ιστό της Αθήνας, και την νομιμοποίηση της ίδρυσης καταστημάτων τζόγου σε κάθε γειτονιά (τα γνωστά φρουτάκια) στα πλαίσια της αναπτυξιακής πολιτικής.

 Απέναντι σε αυτή την πολιτική, που προσπαθεί να εξωραϊστεί με επικοινωνιακά τρυκ, η απουσία της παρέμβασης μιας άλλης Αριστεράς είναι το ζητούμενο.

 Αλλιώς θα αφήνουμε την συζήτηση εντός μιας ελεγχόμενης κόντρας μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ,
 που θα έχει σαν επίδικο αν έπρεπε ο πρωθυπουργός να αναφέρει το όνομα του Ριχάρδου στη Βουλή, γιατί πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας!
 Δυστυχώς σύντροφοι δεν δείξαμε ούτε δείχνουμε σωστά πολιτικά αντανακλαστικά τόσο σε κινηματικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Χρόνια τώρα βλέπαμε τα ενεχυροδανειστήρια στην γειτονιά μας, αλλά δεν πήραμε κάποια πρωτοβουλία να τα κλείσουμε με κινηματικούς όρους.
 Δεν σκεφθήκαμε εναλλακτικές προτάσεις απέναντι σε φαινόμενα έλλειψης ρευστότητας των νοικοκυριών, που ήρθε να καλύψει η «αγορά» με τα ενεχυροδανειστήρια. Ακόμα και τώρα, προεκλογικές σκοπιμότητες δεν αφήνουν να οργανωθεί ένα πιο στιβαρό κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς, που θα γιγαντωθούν ενόψει της μεταφοράς χιλιάδων δανείων στους σύγχρονους μαυραγορίτες, δηλαδή τα Funds, διαδικασία που έχει την πλήρη συναίνεση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και ΕΕ.
Ωραία πλάκα κάνουμε για τον Ριχάρδο στα πληκτρολόγιο, αλλά μάλλον χρειάζεται να δούμε και διαφορετικά την παρέμβαση μας.
                                                                                                                                Πηγή

0 Δικαιοσύνη και Φασισμός

Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Krupp» που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ, αλλά και που τα εργοστάσιά της όλως περιέργως έμεναν ανέπαφα όταν οι Αμερικάνοι ισοπέδωναν το Έσσεν.
Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Deutsche Bank» που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Αουσβιτς.

Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Siemens». που έλυνε και έδενε επί φασίστα Μεταξά.
Με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της «Siemens» στην Αθήνα, συγκροτήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.

Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι οικονομικοί στυλοβάτες του φασιστικού καθεστώτος Μεταξά που όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα παρέδωσε τους Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους στην Γκεστάπο για να μεταφερθούν στα Νταχάου και στα Άουσβιτς.

Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, αυτοί που το 1933 τροφοδότησαν το αποκαλούμενο και «Ταμείο του Χίτλερ» με το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 3 εκατ. μάρκων. Ήταν στις εκλογές του '33 που οι Ναζί πήραν το 44% των ψήφων.

Στο εδώλιο δεν κάθισε η ελβετική «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών».
Ο πρόεδρος της, ο τραπεζίτης Σαχτ, ήταν ο υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ από το 1934.

Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Φάρμπεν» που κατασκεύασε το Κυκλώνιο Β. Ήταν το αέριο που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων στα κρεματόρια. Ένα από τα ονόματα με τα οποία κυκλοφορεί σήμερα η «Φάρμπεν» είναι «Bayer»

Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 45 από τους μεγαλύτερους Γερμανούς βιομήχανους που στις επιχειρήσεις τους στέλνονταν για καταναγκαστική εργασία οι κρατούμενοι από το Μαουτχάουζεν.

Στο εδώλιο δεν κάθισαν:
Η αμερικανική πολυεθνική «ΙΒΜ».
Η οργάνωση των 78 ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης έγινε με τεχνολογία της «ΙΒΜ».
Ο πρόεδρος της «ΙΒΜ», ο Τ. Watson, τιμήθηκε από το Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937. Ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μπορούσε να αποδώσει το ναζιστικό καθεστώς σε μη Γερμανό πολίτη.

Η «Standard Oil».
 Η «Standard Oil», των συμφερόντων Ροκφέλερ, στη διάρκεια του πολέμου, εκτός από τους συμμάχους προμήθευε με καύσιμα και τον Αξονα.

Η «General Motors».
 Χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό κατασκευάστηκαν από την «General Motors».
 «Ό,τι συμφέρει την «General Motors» συμφέρει την Αμερική», έλεγε ο Αϊζενχάουερ. Το αμερικανικό κράτος αποζημίωσε με 33 εκατ. δολάρια την «General Motors» για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσια της σε Γερμανία και Αυστρία στον πόλεμο. Ήταν τα εργοστάσια που κατασκεύαζαν τανκς για τον Χίτλερ.

Η «Ford».
Το 1/3 των φορτηγών της Βέρμαχτ το κατασκεύασε η αμερικανική πολυεθνική «Ford». Οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν σκλάβοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο πρόεδρος της «Ford», ο «κύριος» Ford, το 1938 γιόρτασε τα 75α γενέθλιά του παραλαμβάνοντας από τους Γερμανούς πρόξενους στο Ντιτρόιτ το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού.

Η τράπεζα «UBC».
 Ήταν από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος. Πρόεδρος της ήταν ο «κύριος» Πρέσκοτ Μπους.
Πατέρας και παππούς δυο αμερικανών προέδρων.
Κανένα από τα στελέχη των εταιρειών δυτικών συμφερόντων δεν τιμωρήθηκε μετά τον πόλεμο για τις σχέσεις του με τον ναζισμό. Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν.
Το φρόντισε ο κύριος John McCloy.
 Ήταν ο Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. O McCloy ήταν από το 1947 ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των Ροκφέλερ και της τράπεζας «Chase Manhattan».

Ο κατάλογος είναι μακρύς και το συμπέρασμα ασφαλές:
Από το εδώλιο λείπουν όλοι αυτοί που είναι δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους «Χίτλερ».
Λείπουν τα μονοπώλια και όλοι αυτοί που κάνουν κουμάντο σε ένα σύστημα που είτε με φασισμό είτε χωρίς φασισμό, είτε με κοινοβούλιο είτε χωρίς κοινοβούλιο, έχει πάντα το ίδιο όνομα.
Λέγεται καπιταλισμός...

(Από την «Ανάκριση»,του Πέτερ Βάις )