Ζούμε σαν ζόμπι. Ξυπνάμε το πρωί για να πάμε στις απαίσιες και βασανιστικές δουλειές μας που είναι γεμάτες ένταση και βία. Γυρνάμε το απόγευμα τελειωμένοι. Θα χρειαζόταν 2-3 μέρες ανάρρωσης για να επουλωθούν στοιχειωδώς οι πληγές και να αναπληρωθούν οι απώλειες μιας τέτοιας μέρας εργασίας. Και όμως, το επόμενο πρωί αρχίζει ξανά το ίδιο μαρτύριο, ακριβώς την ίδια ώρα.
Και δεν έφτανε η κατάντια μας και ο ξεπεσμός μας, αλλά τώρα ακόμη και γι' αυτά τα 600, 700 ή στην καλύτερη περίπτωση 1000 ευρώ το μήνα -απόδειξη του πάτου που έχουμε πιάσει- μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε και κωλοτούμπες ή και να χαιρόμαστε. Είναι τέτοια η αθλιότητά μας που και στο δρόμο σαν τα σκυλιά να ζούσαμε θα ήταν καλύτερα. Μας πετάνε ένα ξεροκόμματο για να έχουμε την ψευδαίσθηση της ελπίδας, και μετά μας ρίχνουν μέσα σε λάκκους με σκατά με την υποχρέωση να πούμε και ευχαριστώ....
Και όλοι νομίζουμε ότι μέσα στο λάκκο με τα σκατά είναι και καλύτερα. Και η ανάγκη μας τρώει τις ζωές μας χωρίς κανένα νόημα την ώρα που το σκατό κοντεύει να μας πνίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου